In 'Mijn Ikjes en Ik' staan een paar stukjes over mijn moeder met Alzheimer. In 2018 ben ik, naast 'Mijn Ikjes en Ik', begonnen met schrijven aan 'Ik ben toch niet gek... Het is herfst in haar hoofd'
Met zijn allen kwamen we in een rollercoaster terecht, ieder op zijn of haar manier. Opvallend is dat er heel veel aan opvang en ondersteuning is voor de dementerende en hoe de naasten met de dementerende om zouden kunnen/moeten gaan.
Maar... Hoe ga je als naaste om met je eigen emoties die als ongeleide projectielen door je lijf schieten?

Dementie is een ziekte die invloed heeft op het hele gezin... En een pasklare oplossing is er niet. Dementie is net zo weerbarstig als het weer. Het ene moment schijnt de zon en zomaar ineens sta je midden in een donder- én hagelbui.
Belangrijke zaken zijn: Openheid, communiceren, inlezen, kennis en inzichten verzamelen en uitpluizen wat er in jouw situatie van toepassing is... Voor dat moment dan, want het is constant blijven schakelen, zoals in een raceauto die van de ene naar de andere bocht scheurt.
Dementie is een 'Mindfuck' voor patiënt én gezin.
Soms frustreerde mij het, werd ik overvallen door een gevoel van machteloosheid en had ik zin om de boel in elkaar te slaan. Ik gooide dan denkbeeldig al het servies uit onze kast kapot. De gedachte lucht iets op,  maar lost natuurlijk niets op.
Het is onmogelijk om, zoals wel veel wordt 'voorgeschreven', altijd begripvol te zijn naar de dementerende naaste. Dit heeft, naast de acceptatie van deze rotziekte, veel met ons eigen ik te maken. 
Ik ben de afgelopen jaren regelmatig met mijzelf geconfronteerd, met mijn genoten opvoeding en alles wat mij heeft gemaakt wie ik nu ben.  En ja, ik was wel eens boos op mijn ouders, op de keuzes die zij wel of niet hebben gemaakt of moesten maken. Maar ik realiseer me dat zij ook het product zijn van hun opvoeding, verleden, de geboden mogelijkheden en de daarbij verkregen inzichten. Dementie haalt het leukste maar ook het slechtste in iemand naar boven.
Mogen wij onszelf hierin vergeten of verliezen? Nee, zeker niet. Het is belangrijk om als mantelzorger/naaste ook aan je zelf te denken, jezelf 'mij-tijd' te gunnen. Om even op adem te komen, alles te overdenken en afstand te nemen van de dementerende en om pijnstukken, hoe heftig en confronterend ze soms ook kunnen zijn, te doorvoelen en ze toe te laten. Niets is erger dan door te blijven rennen en jezelf te verwaarlozen of te verliezen in het proces. Zorg goed voor jezelf zodat je goed voor een ander kunt zorgen! 
Dementie is een ziekte die je, naast andere ziektes, niemand toewenst. Zeker niet dat deel waar mijn moeder zich, vooral in de beginperiode, in bevond en waarin ze streed tegen haar eigen demonen. 
"Ik ben toch niet gek?" Woorden die mijn moeder in het hele begin regelmatig zei. 
Inmiddels zijn al veel woorden kwijtgeraakt of worden vervangen door "bla bla bla” of door een totaal ander woord, waardoor je even in verwarring gebracht kan worden.
En daarnaast hadden we ook nog mijn vader... Een verhaal op zich. Een man met een intens verleden welke net als mijn moeder in het toenmalig Nederlands Indië begon.  En het idee om verder te schrijven aan "Ik ben toch niet gek" werd op de plank gelegd. Het werd te veel en te heftig: een dementerende moeder en een vader die daardoor alle kanten opschoot. 

Na hun overlijden, mijn vader op 4 augustus 2021 en mijn moeder op 8 augustus 2022 ontstond het idee om de werktitel te veranderen in "Wolkje Cola" Het ligt er, al heb ik geen idee hoe en óf ik dit alles ga delen.

Mijn kennis, inzichten en ervaring wil ik wel delen. Loop jij tegen van alles en nog wat aan en heb je behoefte om hierover te praten stuur dan een berichtje via het contactformulier.

Ik ontmoet je graag!

Liefs Nicole