Als iemand je vraagt om een afscheidsceremonie te leiden, wat doe je dan?
Dan praat je over de tijd voor het overlijden. Dan bespreek je de wensen, dan haal je herinneringen op, dan zijn er tranen, is er ongeloof, maar ook gelach, liefde en nog zo veel meer.

Het is wandelen door andermans herinneringen. Het is zien dat de nabestaanden oog in oog staan met een nieuwe realiteit, die zo onrealistisch aanvoelt. Het is veel van alles tot een lamgeslagen niets.

Het is de wetenschap dat je dit fysieke afscheid maar één keer kunt doen. Het is als nabestaande niets willen vergeten, terwijl je weet dat 'niets' niet haalbaar is en dat het 'iets' vergeten pas later opgemerkt wordt.
Het is veel van alles en het wordt een moeilijke dag...

Hopelijk is er dan altijd een Knorretje in de buurt...